domingo, 28 de septiembre de 2008

El inicio

Me estoy quitando. Supero mi dependencia. Cada vez acudo menos al médico, menos morfina. He bajado del gramo diario. ¡Esto está de puta madre! Aunque, de hecho, no me sirve de una mierda. Si mis colegas estuvieran aquí para verme… Pero no, no están. ¿Qué dónde están? Tres murieron de sobredosis, otro se largó a México y el otro… ¡A saber donde está!

Queda lejos, muy lejos mi anterior conversación coherente con alguien. Lo último que recuerdo fue que tuvo lugar cerca de las ramblas con una rubia despampanante. ¡Sí! Julieta se llamaba. A su paso dejaba rastro, no de ella, claro, era rastro de los babosos que la miraban con miradas de lascivia. Era lo que comúnmente se conoce como una calientabraguetas.

¿Qué habrá sido de ella? Ella también se enganchó… no a la morfina. Lo suyo fue de coca y caballo… juntamente con grandes dosis de sexo fuerte. Le molaba verse rociada por ligeras lluvias doradas y despertarse con magulladuras por todo el cuerpo, sintiendo una gran necesidad de consumo.

¡Charly sí que era un camello! Te regalaba de vez en cuando algún tipo de sustancia, eso si, siempre con nombres de lo más extraños posibles… debe ser que su afición al satanismo lo llevó más lejos de la cuenta y su locura le ayudó a dar el paso que él esperaba. Apareció una mañana en medio de una cueva. Las paredes pintadas, restos de cera de vela negra. Algunos afirmaban que vieron salir tres siluetas con capas largas hasta los pies. Móvil del crimen, ofrenda al diablo. ¿Que, qué hizo para ser él la ofrenda? Digamos que según el veredicto del juez, fue un ajuste de cuentas sumado a un colocón de anfetas y coca en el que no reconocía ni a su puta madre.

Pero dejemos de hablar de esa gente, fantasmas de mi pasado que, en su día me ayudaron pero que ahora no son más que eso, fantasmas. Vosotros estáis aquí y queréis saber mi verdadera historia, eso es lo que os voy a contar, mi historia. Mi vida. La vida de un niño que nació huérfano y tuvo que crecer en lo que se conoce como “el mercado de la droga”. Sin familia alguna, tuve que subsistir, sufrir miradas y críticas por parte de la gente más adinerada de Barcelona que acudía a mi zona para adquirir su “medicina” para poder estar mejor… Mi historia comienza aquí.

sábado, 27 de septiembre de 2008

Demasiado caro

Te veo pasar, otra vez, tú, siempre eres tú. ¿Por qué siempre tienes que ser tú? ¿Es que no hay más gente? Voy al médico, le pido una receta. La receta de morfina, él me la da. Siempre que se lo pido me la da. Cada vez que voy me digo que va a ser mi última vez, pero cada vez sé que siempre habrá una segunda vez, y una tercera, una cuarta… Sé que por más que quiera no pararé de acudir a él para que me dé morfina que haga callar todas las voces que tengo dentro de mi, que siempre resurgen al verte pasar por delante de mi ventana.

¿No tienes más sitios por donde pasar? Yo creo que sí. Pero tú, a sabiendas que estoy mirando por la ventana, buscando el remedio a todos los rompecabezas que se me aparecen a cada hora impar, cruzas de acera y pasas por delante, que te vea. Te gusta ser el centro de atención, te gusta que te mire, que piense en ti.

Te cruzas con un vagabundo, él tiene más suerte que tú. Lo único que hace es sobrevivir a la inmundicia que le lanzamos todos desde nuestras ventanas y, al recibirlo, lo convierte en esa sonrisa que sé que te da miedo. Es un psicópata, todo el barrio lo sabe, y si embargo nadie hace nada. Somos un barrio de bohemios, todos estamos más idos de lo que jamás se irá a ninguna parte.

Nuestras putas vidas resultan ser un experimento de la mente de algún macabro personaje que hará que nos pudramos solos y, sin ningún cómplice que nos ayude a salir de ésta, saldremos solos y venceremos al tirano que nos ha condenado a vivir de esta forma tan cruel y despiadada.

Al fin somos libres, ¿sabes? Hace tiempo que no acudo al médico, será porqué no te veo pasar, te cansaste de que te mirase. Mis deseos ya no te importan. Encontraste otro. Otro que te mira con más ganas que yo, que se deleita mucho más de lo que yo lo hice nunca. Te mientes para sobrevivir. Te mientes para avanzar. Te mientes al decirte que no debes cruzar.

Al fin y al cabo, todos somos esclavos del tiempo, todos estamos sumidos en él. Pero, ¿Qué nos deparará la vida con el paso del tiempo? No lo sabemos. Tan solo estamos predispuestos a sobrevivir, inventando falsos ídolos que nos hagan nuestra vida más llevadera. Acudiremos cada vez al médico a pedir recetas que iremos a cambiar en la farmacia por un rato de felicidad.

Porqué, al final, solo somos unos simples mercaderes que traficamos con nuestros sueños y debido al mercantilismo moderno, el hecho que esta noche me quieras contigo, requiere una tarifa que no creo que estés dispuesta a pagar. Sería rebajarte mucho, regalarme uno de ellos.

sábado, 20 de septiembre de 2008

Se ha terminado...

No tenia ganas i no lo quería hacer por nada del mundo, pero llegados a este momento, ha tenido que hacerse.


Mi tren ha partido, ha partido y solo me lleva a mi... De hecho, allí me he encontrado con más almas, que, como la mía, estan atormentadas después de un largo suplicio... Estoy solo, solo como cuando empecé el curso pasado y, si todo va bien, quiero terminar el curso mejor de como lo empiezo, y me da igual si es solo o en compañia, mientras sea mejor ya tengo suficiente.

Sabéis? Os afirmaré una cosa que no os gustará que os diga, oh simples mortales: EL AMOR ES UN ENGAÑO, NO EXISTE, SIMPLE ILUSIÓN DE CIEGOS, EQUIVALENTE A LA FER PARA LOS DESESPERADOS...

Sabéis? Me gusta haber superado esta dependencia que tenía, saber que sin ella también puedo vivir... de hecho llevo unas semanas haciéndolo y aquí estoy, atormentado pero vivo... Y esto es lo que me hace tirar para adelante...

Y solo me queda un consuelo, saber que he sido más persona que ella... Nunca he perdido la condición de persona y ella... nunca la ha tenido!

Vida, vida y más vida. Y a partir de ahora a pasar, pasar, pasar de todo.

Ahora, más que nunca,

Satanic_Dark_Emperor
(el satanico blackmetalero de mierda)

viernes, 12 de septiembre de 2008

Poble respectat

Un dia després de la Diada em proposo a fer una reflexió bastant... meva. Alguns s'emprenyaran pel que pugui dir però en el fons és la veritat.



1.- Es cremen banderes espanyoles i la gent clama al cel i demana responsabilitats i s'exclama... mentre que si el que cremem són senyeres aquí no passa res.

2.- Es crema una foto del rei i et poden empresonar... en una manifestació d'aquelles del PP es crida "Rovira al paredón" i altres cants similars i aquí no passa res...




Què us passa? És que només nosaltres som els dolents? Vosaltres no podeu acceptar que en el nostre país esteu anant endarrere mentre nosaltres anem endavant? Què no enteneu? No volem formar part d'Espanya, volem ja un procés d'independència, escindir-nos d'aquest país...

D'aquí un mes veurem una manifestació autoritària de les espanyes... Amb això ens volen dir "mireu mireu, tenim un exèrcit superchachipiruli que si ens toqueu gaire els ous us l'enviem...". Què es pensen? No ens fa por res, RES.

Ara i sempre.

Països Catalans, independència o mort... Perquè...

DEFENSAR LA TERRA NO ÉS CAP DELICTE!


POBLE ARMAT, POBLE RESPECTAT.

domingo, 7 de septiembre de 2008

Y al final...

Al final, como todo, se comerán perdices y los protagonistas del cuento seran felices. Pero solo al final, cuando realmente sea el momento de terminar el cuento, cuando todas las posibilidades sean agotadas...

Un final que no tienen que compartir los protagonistas, puede ser un final separado pero, aun así, feliz. Los dos pueden ir cada uno por su lado, tener sendos caminos... Uno de ellos siempre recordará al otro mientras que este otro solo recordará su equivocación al intentar ser correspondido.

Al fin y al cabo, finales... Para uno siempre será más feliz que par aquél que estaba realmente enamorado del otro...